Þegar nálgast enn ein áramót.
Í hraða tímans skil ekki hót.
Horfi til baka.
Ekki að saka.
Tileinka það liðna lífinu fljót.
Þegar nálgast enn ein áramót.
Í hraða tímans skil ekki hót.
Horfi til baka.
Ekki að saka.
Tileinka það liðna lífinu fljót.
Hugurinn hann getur farið víða.
Helling af ævintýrum kann að smíða.
Virkar vel.
Þetta sel.
Hollt er þó eftir sumu að bíða.
Jólakortin bý til sjálf.
Engin þeirra eru hálf.
Skrifa seinna.
Það er hreinna.
Breyttist ég í jólaálf.
Ársins dögum fækkar óðum.
Andanum er haldið góðum.
Nú er lag
ný í dag.
Bráðum verð á nýjum slóðum.
Oft mig andinn sækir heim
og þá limrur smíða.
Skeytlu sendi út í geim.
Svo hún fari víða.
Alltaf gott að hugsa´ í lausnum.
Og margt sem gerist þá í hausnum.
Vinna tíma.
Láta ríma.
Óvæntan skrifa endi í síma.
Að smíða limrur gaman er.
Til þess nota orða her.
Raða saman.
Rauð í framan.
Allt er eins og vera ber.
Ýsu og harðfisk í Fiskbúð Fúsa.
Fæ í dallinn en ekki brúsa.
Alltaf glaður,
duglegur maður.
Við Skipholt búðin er til húsa.
Áfram veginn ætla ég að stefna.
Loforðin ég mun svo efna.
Alltaf glöð.
Stundum stöð.
Sjálfsagt eitthvað fleira hægt að nefna.
Rölti um í ró og næði.
Reika ég á opnu svæði.
Ekki hrædd,
eða mædd.
Heilsu góða´ á þessu græði.
Ef ég horfi hægri til.
Halla undir flatt ég vil.
Skoða garða.
mis vel varða.
Er hægt að telja milli-bil?
Þegar ársins dögum fækka fer,
finnst mér gott að kúra.
Bók að lesa, borða ber.
Bara ekki skúra.
Orðin koma hópum í.
Sum mjög gömul, önnur ný.
Engin læti.
Ég mig bæti.
Enn ein limran smíðast því.
Hugsanir sínar að setja á blað.
Skrifa um eitthvað, veit ekki hvað.
Andanum sinna.
Lausnir að finna.
Gott er að vera á rólegum stað.
Ég mælti mér mót við andann á laun.
Magnaður var, en ég skildi ekki baun.
Benti mér þá,
ýmislegt á.
Þetta var sjálfsagt mjög skrýtin tilraun.
Hárið mitt er sítt og flott.
Eigin litur sem er gott.
Í miðju skipt
sjaldan klippt.
Ég verð alltaf stelpuskott.
Stundum líða mánuðir milli limrusmíða.
Mætti halda að andinn væri að stríða.
Núna allt á fullu.
Orðin á mig skullu.
Ég sem ekkert endilega var að bíða.
Stundum er ég stödd á þannig stað,
sem hvorki finnast penni eða blað.
Andinn yfir kemur.
Orðaflauminn temur.
Þá síminn nýtist vel, nema hvað.
Oft þá koma orðin til mín.
Dansa´ í hringi voða fín.
Heillast ég,
er þau sé.
Virka á mig sem vítamín.
Hárin mér á höfði rísa,
helling stækka þá.
Eigi þessu hægt að lýsa
- en brosa það má.
Ekkert stöðvar tímann á hans spani.
Og lítið hægt að spyrja hvert hann ani.
Best að njóta.
Í sjónum fljóta.
Limruformið er að verða vani.
Að raða orðum öllum saman.
Og kæla sig svo í framan.
Virkar vel
að ég tel.
Það er einstaklega gaman.
Andinn hvarf og orðin líka
engar limrur til að flíka.
Gæti lagast
ekki jagast.
Þetta dútl mig gerir (and)ríka.
Í miðri viku meta þarf,
andans vinnu og hans starf.
Fingur tifa.
Þetta skrifa.
Er það kannski aftur-hvarf?
Í vikubyrjun vert er að
virða lífið, skoða það.
Brosa breitt
mjög einbeitt.
Skella sér svo í sjóbað.
Föstudagur enn á ný.
Ekki skiljum neitt í því.
Helgi góða,
má oss bjóða.
Sumar, sól og engin ský.
Þetta ár verður kröftugt og gott. Fer oft í sjóinn og kaldan pott. Les og prjóna mér sjálfri þjóna. Þetta plan finnst mér vera flott.