Á færibandi limrur smíða.
Á færibandi limrur smíða.
Andinn kom í heimsókn kátur kætti mig og vakti hlátur. Það er gott. Limra flott. Leysi kannski lífsins gátu.
Lífsins áin streymir fram í biðu og belgi.
Þegar andinn að mér sækir
og fram spretta frasar sprækir.
Safna orðum.
Allt í skorðum.
Ekkert annað málin flækir.
Í keilu hef ég fengið fellu. Fyrir ýmsu hef ég dellu. Les og prjóna, eða í sjónum lóna. En núna stödd á Hellu.
Vetur nálgast smátt og smátt.
Sumar liðið, haustið brátt.
Þá skal slaka,
kannski baka.
Um það verður einhver sátt.
Lifið bæði vel og lengi!
Leggið saman lífsins strengi.
Ykkar skál
ástarinnar mál.
Allar leiðir saman tengi.
Orða málið ósköp pent.
Ætlast til að því sé lent.
Segi ei meir
um þennan leir.
Engu að síður frá mér sent.
Og svo komu orðin aftur að mér. Engin af þeim vildu standa sér. Hvað er til ráða? Hvetja til dáða! Stundum er gott að skrifa þau hér.
Þegar orða-andinn ákafur að sækir. Og ekkert sérstakt annað málin flækir. Þá er lag. Strax í dag. Ennþá nýtast mínir limru-kækir.
(Fyrst póstað á fb 17. apríl 2021)
Þegar orðin ryðjast áfram öll í einu er ég ekki að botna neitt í neinu. Raða þeim saman. Það er svo gaman. Úr verður limra svo það sé á hreinu.
Að raða orðum hlið við hlið Henda sumum eða setja' í bið. Það er spes og smá ves. Öllum er svo stillt á svið.